Verslag van Ronald
Uw speciale reporter heeft zich afgelopen weekend wederom aan de andere kant van de Waddenzee gewaagd. Deze maal om zich eens te verdiepen in een alternatief, of voor de die-hards een aanvulling op zijn of haar hardloopkalender. De bestemming was deze keer het nog altijd mooie en tevens rustigste waddeneiland Vlieland. De missie was de 21,1 km van de Vuurtorenloop te gaan doen.
Daar Vlieland al meer dan 40 jaar “ons” eiland is zijn wij reeds op de vrijdag met het hele gezin, inclusief aanhang en kleinkinderen, naar Vlieland getogen met de goedgezinde weergoden in ons kielzog.Na een verfrissende duik in de Noordzee op zaterdagochtend was dit de opstap naar een zonovergoten zaterdag met een heerlijke fietstocht naar “Het Posthuys”.
De zondag begon iets minder met een druilerige regen. Echter tegen het eind van de ochtend brak de zon wederom door maar wat er bleef was de straffe wind die blies met een krachtje 4 tot 5 uit het westen. Dit was gezien de ligging van het parkoers niet geheel gunstig. De lopers vanuit ons gezin bestonden naast mij uit mijn beide zoons en één van mijn schoondochters. Gezien het parkoers was een schema van 5.30 min/km mogelijk maar wel uitdagend.
Startend aan de oostzijde van het dorp Oost-Vlieland ging het direct door de duinen naar de oostkant van het eiland. Hier gingen we de duinen over en het strand op om de gehele oostkant van het eiland te ronden, tot aan de jachthaven. Hier was eigenlijk geen enkele gelegenheid om op een harde ondergrond te lopen wat direct al een aanslag was op je krachten. De gedachte om vervolgens op een verharde ondergrond wat te herstellen werd tenietgedaan door de al eerder gememoreerde wind. Net buiten het dorp aan de westzijde van het dorp ligt op de “Vuurboetsduin” een heel schattig vuurtorentje maar de weg ernaartoe . . . een verzoeking. Na de afdaling gingen we aan de noordzeekant de duinen in waar we ca. 5 km constant tegen de wind ingelopen hebben in een heuvelachtig landschap. Daarna bogen we af richting de waddenkant van het eiland om vervolgens met de wind in de rug parallel aan de Waddenzee weer richting het dorp te rennen. Echter vlak voor het dorp was er een afslag richting de vuurtoren, die daar zo schilderachtig mooi bij stond dat deze absoluut niet genegeerd kon worden en aldus wederom bezocht werd door alle lopers. Vanaf deze zijde was de klim minder stijl maar wel langer en na ca. 18 km heb je het dan eigenlijk wel een beetje gehad. Na de ronden van de vuurtoren waren er na de afdaling enthousiaste aanmoedigingen van het gezin wat ons door de laatste kilometers moest helpen, dit was nog een hele opgave. Moegestreden kwam ik na 1.56.30 uur over de finish maar wel voldaan net als de rest van de gezinsleden die meededen.
Na ons tegoed gedaan te hebben aan een biertje en een vette hap lagen we vroeg in het mandje om maandags weer de overtocht te maken richting huis. Maar het was zeker niet de laatste keer dat we deze overtocht gemaakt hebben zowel in sportief opzicht niet als in gezinsverband niet.
Blijft echter de vraag welke van de 3 halve marathons, Berenloop, Adventurerun of de Vuurtorenloop, nu de zwaarste is van de 3. Ik geef de Vuurtorenloop een goede kans . . .